bir çiçek vardı

bir çiçek vardı,
güzel,
kokulu,
büyülü,
yaşıyordu topraktan aldığı gıdayla
uzuyordu damarlarına giden kanla.
boyu aşınca bulutları,
komşu olunca yıldızlarla
kendini güneşe akraba sandı,
baktı aşağılara,
beslendiği topraktan utandı.
çekti köklerini,
kirden, tozdan, çamurdan kurtardı.
bıraktı kendini rüzgarlara.
yağmurlarda ıslandı,
sonra üşüdü birden,
yaprakları dağıldı.
ısınmak istedi,
yaklaştığı güneşten yandı.
bilemedi,
topraksız rüzgarın sert olduğunu.
anlayamadı,
yıldızların yıldızlarla konuştuğunu.
günlerce savruldu boşluklarda,
kayalardan başka bir şey yoktu dağlarda.
sonra kesiliverdi birden rüzgarlar,
duruverdi yağmurlar,
düşerken aşağılara,
güzel,
kokulu,
büyülü çiçekten kalanlar ağladılar.
toprağa düşüyoruz derken yapraklar;
gittiler,
güneşe mutlulukla gülümseyen,
bir dikene takıldılar.

                                                      kamil özay